Schaakvereniging Paard d4
Even zeker als men pleegt te zeggen dat in het leven slechts twee zaken onontkoombaar zijn – belasting en het einde – zo kent een uitpartij tegen De Raadsheer eveneens enkele ijzeren zekerheden. Er zijn er drie.
1. Men stapt in een tijdmachine en belandt in een rustieke eeuw, een tijd waarin pinpassen welhaast toverkaarten lijken en contanten koning zijn.
2. Christopher Brookes arriveert te laat, nu hij steevast verward raakt over de precieze speellocatie (doch men treft hem geen blaam).
3. Ik speel een draak van een partij.
Wat de avond nog pregnanter maakte, was het feit dat – althans volgens de wedstrijdleider – zowel Paard d4 als De Raadsheer nog vochten tegen degradatie. Voor ons was dat slechts een theoretische eventualiteit. Maar inderdaad – ENPS 2 doet twee thuiswedstrijden winnen, is 4. Zukertort speelt twee keer 5-1 verliezen. En zo weten wij ook onze plaats: we zitten in het peloton en hebben aansluiting met 6, 7, 8. En er zitten 8 ploegen tussen, waarbij het een veldslag wordt van 4 ploegen die afhaken en 4 die doorgaan. Voor De Raadsheer daarentegen was degradatie een naakte, waarachtige dreiging, en bijgevolg verschenen zij met een geduchte delegatie.
Op bord 1 waagden Manuel Bosboom en Chris zich aan iets dat sprekend op een Najdorf variant leek. Nadere bijzonderheden ontberen wij, daar Chris het kennelijk onnodig achtte zijn partijen op Lichess te vereeuwigen. Flop (de kast) deed dat gelukkig wél. Het duo doorliep een dertig zetten lange geforceerde reeks die uitmondde in welhaast volkomen gelijkspel; na een zetherhaling verdwenen de terug in de doos. Manuel vond het allemaal blijkbaar te weinig opwindend, want reeds vroeg op den avond begon hij zich – op zijn karakteristiek charmante wijze – hoorbaar en onomwonden te bemoeien met de borden zijner makkers, waaronder dat van mijn tegenstander. Enfin, men rekent er bij een uitwedstrijd tegen De Raadsheer zoetjesaan op. Noem het garantie #4.
Op bord 2 achtte Simon Groot het kennelijk noodzakelijk Florians Italiaan uit te dagen. Moge de lezer zich afvragen waarom iemand zoiets in ’s hemelsnaam aantrekkelijk zou achten, het is u vergeven. In Florians eigen woorden: ‘Een al te vroege 0-0 met h3 zie ik in de Italiaan als een misdrijf tegen de menselijkheid, en dat vraagt om kordaat optreden.’ Florians partij was er een van superieure techniek: langzaam doch onafwendbaar legde hij zijn wil op; ogenschijnlijk moeiteloos, doch voor het geoefende oog vol finesses. Puntje Paard d4.
Op bord 3 deelde Jeroen de punten met Jonas Dornieden. In klassiek Jeroen idioom: er gebeurde véél. Stukken vlogen, emoties kolkten, doch uiteindelijk: remise. En vooruit met de geit.
Op bord 4 bond Gijs IJzermans de strijd aan met Jeroen Goedhart. Onze man van ijzer beproeft zijn fortuin in de Taimanov, zij het niet zonder horten of stoten. Na een ongelukkige opening ontbrak het Gijs aan een steekhoudend plan. In de woorden onzer huis comedian, Tobi Kooiman: ‘Gijs speelt Stratego: al zijn stukken rond de vlag, en de vijand weet niet waar de bommen liggen.’ Wat dat ook betekenen moge; mijn laatste Strategopot herinner ik mij nog uit de dagen dat Lody Kulling mij in Baarn in een prullenbak parkeerde. Hoe het ook zij: op zet 37 stond Gijs, naar eigen zeggen, “effectief” (mooi!) een toren achter. Puntje De Raadsheer.
Op bord 5 nam Kart laan het op tegen Olaf Cliteur. Kart met een K, ja. Zijn ouders’ beste vrienden heten Bart en Karin; het is een heel verhaal. Kart stond een pion voor en leek onaantastbaar. Hoe de partij alsnog in remise strandde, blijft in nevelen gehuld, want ook hij achtte het delen van de notatie overbodig. Misschien ontvangen wij ooit een openbaring.
Op bord 6 trof Frans Arp Leon Haverkamp. Ook hier geen notatie, doch ik zat ernaast en kan getuigen van een titanenstrijd. Frans wierp een pionnenstorm tegen de koningsstelling met het devies: de dood of de gladiolen. Ik meende meermalen geforceerd voordeel te ontwaren, minstens een eindspel waarin de opponent langdurig zou moeten boeten. In het tumult koos Leon er uiteindelijk voor een toren te doneren in plaats van de winnende voortzetting te vinden. Wij maken allen onze keuzes. Puntje Paard d4.
Op bord 7 kruiste ondergetekende de degens met Mustafa Kahia. Ik verruilde mijn vertrouwde So Siciliaan voor een Giri Siciliaan, een keuze die een prettige stelling opleverde waar ik vervolgens radeloos naar een plan zocht. Mijn tegenstander grossierde in curieuze ideeën, maar speelde razendsnel en liet zijn klok kreunen onder luid gemompel, getik en gezucht. In tijdnood miste ik de precisie om het voordeel te verzilveren en blunderde pardoes een stuk. Kutspel. Puntje De Raadsheer.
Op bord 8 trof onze huisarts, Mehran Kamali, Alexander Achternaam (niet waarachtig zijn achternaam, maar de echte schiet even niet te binnen), die een opening speelde die Jorden van Foreest ooit typeerde als ‘Incorrect, maar wel interessant’. Het zijn van die varianten waar men op Chess.com een diepe zucht voor slaakt: men weet dat het niet deugt, maar achter het bord oplossen is ander werk. Ik beveel in dezen de Chessable cursus van S. Shankland aan, al behoort diens super GM status inmiddels tot het verleden. Hoe dan ook, Mehran speelde met de kalmte en precisie van een Zwitserse horloge maker – of een Almeerse arts. Pas op zet zeven ontwikkelde hij een eerste stuk, en toen stond hij al licht beter. De partij was beslist zodra een Dame Loper batterij de a8 h1 diagonaal claimde alsof het hun geboorterecht betrof.
Eindstand: 3½ – 4½.
De SGA Hoofdklasse is voorlopig nog niet verlost van Paard d4, dat komend jaar alweer zijn vijfde seizoen in de Amsterdamsche topafdeling ingaat. En als u het mij vraagt, waarde lezer, wordt dát het jaar waarin Paard d4 wederom zijn rechtmatige plaats op de top van den apenrots herovert.
Lang leve Paard d4!